Sommigen zullen het misschien herkennen, hoe droevig ook, dat als je op een uitvaart van een oude oom of tante komt dat het dan toch ook wel weer leuk is om je neven en nichten te zien om met hen nog wat herinneringen op te halen. In veel gevallen zijn dat de herinneringen die je als kind hebt opgedaan tijdens vele visites met je vader en moeder bij diezelfde ooms of tantes. Maar na de gebruikelijke koffie en broodjes gaat eenieder weer zijn eigen weg. Op zich best begrijpelijk maar met het heengaan van al die oude ooms en tantes verwatert ook steeds meer het contact tussen familieleden en vervagen daarbij tegelijk de herinneringen die je hebt te delen. Louis Couperus schreef er zelfs een roman over ‘Van oude mensen en de dingen die voorbijgaan’.

Naarmate je ouder wordt denk je ook wat vaker met enige weemoed terug aan die tijd en uitgerekend op uitvaarten komen herinneringen dan altijd even nog wat meer naar boven. Op een bepaald moment ben je op een leeftijd gekomen dat je ouders, ooms en tantes bijna allemaal zijn heengegaan en na verloop van tijd is dan de enige herkenning met het verleden nog slechts de naam (via moeders- of vaderskant verkregen) die het bewijs is van een ooit bestaande familieband. Eigenlijk is dat jammer en toch ook wel een beetje vreemd dat uitvaarten vaak nog slechts de enige momenten zijn om herinneringen aan het verleden, klinkt in dit verband misschien wat raar, levend’ te houden.